czwartek, 28 sierpnia 2014

Decyzje / Rozhodnutia

Ten post rodził się w bólach. Zabierałam się do niego przez kilka dni, napisałam przynajmniej pięć pierwszych akapitów. Dlaczego? Bo niedawno moje serce na chwilę stanęło, spotkało mnie w życiu doświadczenie, które już na zawsze we mnie zostanie i będzie je widać gdzieś w kąciku moich oczu. I nie potrafię się od niego oderwać, by pisać o czymś typowo słowacko-polskim, a nie chcę się też w nie zanurzyć. Dlatego ostatecznie dziś będzie o miłości. Bo w tej upatruję lekarstwa na największe nawet cierpienie.

Przenieśmy się w czasie. Nie wiedzieć czemu, wszystkie decyzje, mające kluczowy wpływ na moje życie, podejmowałam w zimie. Dlatego przypomnę Wam najpierw ten najzimniejszy poznański weekend zimy 2009/2010, ostatni styczniowy, -25 stopni (tak, tak, już raz opisany, o tu :)). Pierwsze spotkanie z M., gdy już wiedzieliśmy, że coś między nami iskrzy. Mnóstwo wątpliwości, wahanie, rozdarcie. I zaufanie uczuciu, które musiało już między nami kiełkować, choć żadne z nas nie zdawało sobie z tego w pełni sprawy. Zero kalkulacji, tylko decyzja, pod którą obydwoje się podpisaliśmy, zobowiązując się tym samym do wspólnego wysiłku na rzecz jej powodzenia.

I inny zimowy dzień, 31 grudnia tego samego roku. „-Vezmes si ma?”, „-Áno”. I znowu decyzja bez zbędnego kalkulowania. Na rozważania, w którą stronę pójść, mieliśmy czas wcześniej. Pamiętam, jak jeszcze parę miesięcy przed zaręczynami pisałam w liście do przyjaciela, że nie wiem, skąd w ludziach bierze się ta pewność, że ta to Ta, że ten to Ten. Ja tej pewności wtedy nie miałam. Ale gdy przyszedł mój czas, po prostu wiedziałam. I zaufaliśmy sobie z M. nawzajem, uwierzyliśmy, że dzięki naszej wspólnej pracy pomalutku uporządkujemy ten nasz skomplikowany polsko-słowacki świat.

Ostatnia już zima to ta pierwsza po naszym ślubie, 2011/2012. I co? I znowu decyzja :). O tym, że chcemy mieć dziecko. Gdybyśmy chcieli temat rozłożyć na czynniki pierwsze, rozważyć wszystkie za i przeciw, to pewnie powinniśmy tę decyzję odsunąć w czasie. M. miał studia doktoranckie na Słowacji, ja licencjackie w Polsce, nie wiedzieliśmy, w którym państwie chcemy spędzić resztę życia i nie mieliśmy cudownej sytuacji finansowej, dzięki której bylibyśmy zabezpieczeni na lata ;). Co wiedzieliśmy? Że kochamy się tak mocno, że chcemy, by z tej miłości powstało nowe życie, część z M., część ze mnie. I że razem znajdziemy rozwiązanie każdej trudności.

Wystarczy tych wspomnień. Mam nadzieję, że nie zachęciłam nimi nikogo do podejmowania decyzji na ślepo, bez najmniejszego zastanowienia, nie taki był mój cel :). Chciałam tylko powiedzieć jedno: warto czasem zaufać Miłości. Tymczasem wracam do teraźniejszości… A w niej czeka na mnie moja pochrapująca spokojnie córka i czytający książkę mąż.


Tento príspevok sa rodil v bolestiach. Dostávala som sa k nemu niekoľko dní, napísala som prinajmenšom päť prvých odstavcov. Prečo? Pretože nedávno moje srdce sa na chvíľu zastavilo, stretla ma v živote skúsenosť, ktorá vo mne už navždy zostane a bude viditeľná niekde v kútiku mojich očí. A nedokážem sa od nej odtrhnúť a písať o niečom typicky slovensko-poľskom, no tiež sa do nej nechcem ponoriť. Preto to dnes napokon bude o láske, pretože v nej nachádzam liek aj na tie najväčšie trápenia.

Prenesme sa v čase. Neviem prečo, ale všetky rozhodnutia, ktoré majú kľúčový vplyv na môj život, som urobila v zime. Preto Vám chcem najprv pripomenúť najchladnejší poznaňský víkend zimy 2009/2010, posledný januárový, -25 stupňov (áno, áno, už som ho raz opísala tu :)). Prvé stretnutie s M., keď sme už vedeli, že niečo medzi nami iskrí. Množstvo pochybností, váhanie, zmätok. A zrazu sme uverili pocitu, ktorý už medzi nami musel klíčiť, hoci ani jeden z nás si to v plnosti neuvedomoval. Žiadne kalkulovanie, len rozhodnutie, pod ktoré sme sa obidvaja podpísali a v tej chvíli sme sa tiež zaviazali k spoločnej námahe smerom k jeho úspechu.

A iný zimný deň, 31. december toho istého roku. „Vezmeš si ma?”, „Áno”. A opäť rozhodnutie bez zbytočných kalkulácií. Na premýšľanie ktorým smerom sa vybrať sme mali čas skôr. Pamätám, ako som ešte pár mesiacov pred zásnubami písala v liste priateľovi, že neviem, kde sa v ľuďoch berie tá istota, že to je Tá pravá, že to je Ten pravý. Ja som tú istotu vtedy nemala. Ale keď prišiel môj čas, jednoducho som vedela. A s M. sme sa na seba navzájom spoľahli, uverili sme, že vďaka našej spoločnej práci dáme pomaličky do poriadku ten náš komplikovaný poľsko-slovenský svet.

Posledná zima je tá prvá po našej svadbe, 2011/2012. A čo? A opäť rozhodnutie :). O tom, že chceme mať dieťa. Keby sme chceli ten problém rozložiť na prvotné činitele, premyslieť všetky za i proti, zrejme by sme museli to rozhodnutie odložiť. M. mal doktorandské štúdia na Slovensku, ja bakalárske v Poľsku, nevedeli sme, v ktorom štáte chceme stráviť zvyšok života a nemali sme skvelú finančnú situáciu, vďaka ktorej by sme boli zabezpečení na roky dopredu ;). Čo sme vedeli? Že sa ľúbime tak veľmi, že chceme, aby z tej lásky vznikol nový život, časť zo mňa, časť z M. A že spolu nájdeme riešenie na každú ťažkosť.

Dosť už tých spomienok. Dúfam, že som nimi nikoho nepovzbudila k rozhodovaniu sa naslepo, bez najmenšieho premyslenia, to nebolo mojim cieľom :). Chcela som povedať jedno: niekedy sa oplatí dôverovať Láske. No a teraz sa vraciam k prítomnosti... A v nej na mňa čaká pokojne driemkajúca dcérka a čítajúci manžel.