Rok temu o tej porze / Pred rokom o tomto čase

Rok temu o tej porze pisałam na moim blogu o tym, jak się polubić z przeprowadzkami (o tu). A wiecie, ile razy w życiu już się przeprowadzałam? Sześć. I to pewnie nie koniec. Choć czuję w kościach, że najbliższa przeprowadzka nie jest wcale tak blisko.

Przeprowadzka przeprowadzce nierówna. Inaczej było, gdy miałam lat 8 (to przeprowadzka nr 1 i błoga nieświadomość), inaczej, gdy wyjeżdżałam na studia (to nr 2, pierwsze koty za płoty), a inaczej, gdy musiałam szykować do wyjazdu całą swoją rodzinę (numery 5 i 6, zabawa na całego). W trakcie tej ostatniej przeprowadzki podtrzymywano mnie na duchu, powtarzając pytanie: „ile wy macie tych rzeczy?!” (może przydałoby się więcej wykrzykników ;)). Najczęściej powtarzała to zdanie… moja mama (przesyłam buziak dla szanownej rodzicielki, w której mam wierną czytelniczkę :*). W pewnym momencie podchwycił je mój mąż, przerażony liczbą kartonów do przewiezienia. Było ich sporo, przyznaję. Ale przeprowadzaliśmy się z całym dobytkiem. Czy było ich za dużo?

Jestem tradycjonalistką, kto z was zagląda tu regularnie, zdążył się już pewnie zorientować. Rodzina to ostoja. Dom ma być przytulny, emanujący ciepłem i otwarty na przyjaciół (powtarzam się, ale cóż… :)). Kanapa w dużym pokoju musi być wygodna, w szafie musi się znaleźć zapasowa kołdra i ręcznik dla gościa. Stół obowiązkowo duży, w kuchni dość talerzy, by podjąć całą (sporą) rodzinę. Jak w lodówce nie ma już naprawdę niczego, to chleb dla zgłodniałego wędrowca musi się znaleźć, do tego gorąca kawa czy herbata. Aaa, i na półkach musi stać duuuużo książek. Przeczytanych, do przeczytania, pożyczonych, do pożyczenia, takich do długich dyskusji i takich, o których gadać się nie chce. Tak być musi i kropka. Taką mam wizję świata ;). A przynajmniej taką mam wizję własnego domu i szeroko pojętej rodziny, obejmującej nie tylko rodziców czy rodzeństwo, ale i przyjaciół.

I tu znowu wracam do postawionego wcześniej pytania – czy tych kartonów przeprowadzkowych było za dużo? Nie. Na mojego męża działał najlepiej taki obrazowy argument: „Kochanie, wyobraź sobie, że przeprowadzają się nasze mamy – ze swoimi wielkimi domami, pełnymi strychami/piwnicami i ponad trzydziestoma latami życia rodzinnego” ;). A tak zupełnie poważnie - z jednej strony każdy kolejny karton silniej wiąże z miejscem jego rozpakowywania. To taki wbity w nowy dom gwóźdź,  przy którego wyciąganiu trzeba się potem nieźle napocić. Z drugiej strony – mój dom, gdziekolwiek by nie był, musi pozostać domem. Miejscem, do którego będę chciała wracać, do którego przyjaciele będą chcieli przyjeżdżać, w którym moje dzieci będą się czuły bezpiecznie. Nie jest łatwo pogodzić tę tymczasowość naszych decyzji z pragnieniem stałości życia rodzinnego. Ale ja nie umiem i nie chcę umieć spakować jedną walizkę i zostawić wszystko za sobą, wędrując w kolejne miejsce. Ja nie chcę się odcinać, odrzucać, opuszczać. Ja chcę nadbudowywać, dostawiać, łączyć. Bo taka po prostu jestem.

Przeprowadzka nr 5 / Stahovanie c. 5

Pred rokom o tomto čase som písala na svojom blogu o tom, ako sa skamarátiť so sťahovaním (presne tu). A viete, koľkokrát som sa už v živote sťahovala? Šesť. A to ešte zrejme nie som na konci. Hoci cítim v kostiach, že najbližšie sťahovanie vôbec nie je blízko.

Nie je sťahovanie ako sťahovanie. Iné to bolo, keď som mala 8 rokov (sťahovanie č. 1 a šťastná nevedomosť), iné, keď som odišla študovať (č. 2, prvá vedomá skúsenosť) a iné, keď som musela chystať na výjazd celú svoju rodinu (č. 5 a 6, poriadna zábava). Počas toho posledného sťahovania ma podporovali pomocou opakujúcej sa otázky: „koľko vy máte tých vecí?!” (možno by sa zišlo viac výkričníkov ;)). Najčastejšie tú vetu opakovala... moja mama (posielam pusu drahej rodičke, v ktorej mám vernú čitateľku :*). V istom momente sa jej chytil aj môj manžel, zaskočený množstvom krabíc, ktoré bolo treba previezť. Bolo ich veľa, priznávam. Ale sťahovali sme sa so všetkými našimi vecami. Bolo ich priveľa?

Som tradicionalistka, kto číta moje príspevky pravidelne, určite už o tom vie. Rodina je útočisko. Domov má byť prítulný, vyžarujúci teplo a otvorený pre priateľov (opakujem sa, ale čo už... :)). Pohovka v obývačke musí byť pohodlná, v skrini musí byť ďalšia prikrývka a uterák pre hosťa. Stôl má byť veľký, v kuchyni dosť tanierov, aby som mohla prijať celú (veľkú) rodinu. Keď v chladničke už skutočne nič nie je, musí sa nájsť aspoň kúsok chleba pre vyhladnutého pocestného, a k nemu aspoň horúca káva či čaj. Ááá, na poličkách musí byť mnoho kníh. Prečítaných, čakajúcich na prečítanie, požičaných, určených na požičanie, takých na dlhé diskusie i takých, o ktorých radšej nehovoriť. Tak to musí byť a bodka. Taká je vízia môjho sveta ;). Alebo prinajmenšom takú mám víziu svojho domova a široko chápanej rodiny, zahŕňajúcej nielen rodičov a súrodencov, ale tiež priateľov.

A tak sa opäť vraciam k otázke položenej pred chvíľou – bolo tých krabíc pri sťahovaní priveľa? Nie. Na môjho manžela najlepšie fungoval takýto obrazový argument: „Miláčik, predstav si, že by sa sťahovali naše mamy – so svojimi veľkými domami, plnými povalami/pivnicami a viac ako tridsiatimi rokmi rodinného života” ;). A teraz úplne vážne – na jednej strane, každá ďalšia krabica čoraz viac púta k miestu, kde je vybalená. Je to taký klinec zatlčený do nového domova, pri ktorom sa človek riadne zapotí, keď ho chce opäť vytiahnuť. Na druhej strane – môj domov, kdekoľvek by mal byť, musí zostať domovom. Miestom, kam sa budem chcieť vracať, kam budú chcieť prichádzať priatelia, v ktorom sa moje deti budú cítiť bezpečne. Nie je ľahké zosúladiť dočasnosť našich rozhodnutí s túžbou po stálosti rodinného života. Ale ja neviem a nechcem vedieť zbaliť svoje veci do jedného kufra a nechať  všetko za sebou, putujúc na ďalšie miesto. Nechcem sa odpútavať, uvoľňovať, opúšťať. Chcem pristavovať, nadstavovať, spájať. Taká jednoducho som.