W grudniu wszystko było jakby nie tak. Wchodziliśmy w niego chorzy na COVID, zamknięci długie tygodnie w domu. Towarzyszyło nam trochę niepokoju, nie dało się wyprawić tradycyjnych wspólnych urodzin naszym starszakom, nie dało się dokończyć niedokończonych spraw związanych z nadchodzącymi świętami, trudno było w takich warunkach pracować, nawet zwyczajnie pomyśleć. Dzieciaki były megadzielne, ale po tylu dniach zamknięcia nic dziwnego, że bawiły się na przykład w pociąg ekspresowy, który pędził od jednej ściany mieszkania do drugiej z głośnym piskiem ;).
Skoro jednak nie udało nam się wymigać od wirusa,
cieszyliśmy się, że choć na przełomie listopada i grudnia nas pomęczy, do świąt
zdążymy się z nim pożegnać. I rzeczywiście – udało się. Przyjechaliśmy więc na
święta do Polski, by spędzić je z dziadkami i najnowszą gwiazdą rodziny, moją
dwumiesięczną bratanicą :).
I… było pięknie. Było spokojnie, bez nadmiaru spotkań,
przygotowań i zamętu. Bardziej polsko, ale z istotnymi słowackimi akcentami,
które są dla mnie osobiście bardzo ważne. Z kolędami, choinką, polskimi
ciastami i słowackimi ciastkami. Z prezentami w liczbie „tak akurat” i ogromną
ilością śniegu, której moje dzieci chyba jeszcze nie doświadczyły na święta w
swoim kilkuletnim życiu. Z kawami u najlepszych pod słońcem ciotek i długimi
świątecznymi rozmowami z przyjaciółmi. Z odkrywaniem swoich talentów i
rozumieniem swoich potrzeb. Z poczuciem tęsknoty za domem i radości z bycia w
Polsce. Z wielką satysfakcją z zobaczenia efektów swojej pracy w postaci
szkolnej książki kucharskiej, którą Wam zresztą serdecznie polecam (do
pobrania na stronie szkoły), z małymi frustracjami związanymi z obserwacją
wpływu nierealnych teorii spiskowych na realne życie.
Wszystko było jakby nie do końca tak, jak co roku, ale
jednak dobrze, ale jednak w ostatecznym rozrachunku na plus. I chyba tego
właśnie przede wszystkim potrzebowałam – świętego spokoju. Tego też sobie i Wam
wszystkim życzę również w tym nowym, nadchodzącym już za moment roku!
V decembri bolo
všetko akoby nie celkom ok. Vstúpili sme doň chorí na COVID, na dlhé týždne
zavretí doma. Sprevádzal nás v tom nepokoj, nemohli sme pripraviť tradičné
spoločné narodeniny našim starším deťom, nemohli sme dokončiť neukončené
záležitosti súvisiace s nadchádzajúcimi sviatkami, v takých podmienkach sa
ťažko pracovalo a niekedy aj nad čímkoľvek zamýšľalo. Deti boli skvelé, ale po
toľkých dňoch v karanténe sme sa nemohli diviť tomu, že sa napríklad hrali na rýchlik,
ktorý s hlasným piskotom uháňal z jednej strany bytu na druhú ;).
Nepodarilo sa nám
vyhnúť sa vírusu. Tešili sme sa však, že hoci nás na prelome novembra a
decembra potrápi, do Vianoc sa ho zbavíme. A naozaj, podarilo sa. Pricestovali
sme teda na sviatky do Poľska, aby sme ich strávili so starými rodičmi a
najnovšou hviezdou rodiny, mojou dvojmesačnou neterkou :).
A… bolo krásne. Sviatky
sme strávili pokojne, stretnutí bolo menej, takisto príprav a sviatočného
chaosu. Vianoce boli viac poľské, ale s výraznými slovenskými prvkami, ktoré sú
pre mňa osobne veľmi dôležité. S koledami, stromčekom, poľskými zákuskami aj
slovenskými koláčikmi. S tak akurátnym množstvom darčekov a záľahou snehu, akú
moje deti ešte vo svojom krátkom živote nezažili cez Vianoce. S posedeniami pri
káve u najlepších tiet na svete a dlhými sviatočnými rozhovormi s priateľmi. S
odhaľovaním talentov a chápaním svojich potrieb. S pocitom clivoty za domovom
aj radosťou z trávenia času v Poľsku. S veľkou spokojnosťou z výsledkov prace v
podobe školskej kuchárskej knižky, ktorú Vám zároveň s radosťou ponúkam (môžete
si ju stiahnuť na stránkach školy), s malými frustráciami súvisiacimi s
tým, ako vplývajú neskutočné konšpiračné teórie na skutočný život.
Všetko bolo akoby
nie celkom v poriadku, ale koniec koncov dobré, pozitívne. A práve to som snáď
predovšetkým potrebovala – svätý pokoj. Želám ho sebe aj Vám všetkým v tom novom,
už čoskoro nastávajúcom roku!